Haastecht

Verslag bezoek aan Gemaal de Hooge Boezem

te Haastrecht op 9 mei 2017

Aantal deelnemers: 5 en 1 introducé

Verscheidene deelnemers konden door omstandigheden niet aanwezig zijn.

Om 10.30  uur hadden we afgesproken bij het Gemaal “De Hooge Boezem” in Haastrecht waar
oud-collega Wim Heuvelman ons al stond op te wachten.

Op het voorterrein  buiten was al een indrukwekkende antieke dieselmotor te bewonderen,
 die lange tijd in gebruik is geweest voor lokale gemaalaandrijving.

Het gemaal in Haastrecht is van 1873 en is nu een museum waarin we kennis maakten met het enerverende verleden en
 de ontwikkeling van de waterhuishouding in het Hollandse polderland.
In het museum worden de oorspronkelijke machines tentoongesteld, dus geen replica’s.

Daarnaast zijn er allerlei interactieve presentaties.
Het geeft de strijd tegen het water heel duidelijk weer vanuit verleden, heden en voor de toekomst.

Er is een expositie “1000 jaar  leven met water” die over  waterbeheersing en veiligheid gaat
vanaf de middeleeuwen tot ver in de 21^ste eeuw.

In de  machinehal staat  de oorspronkelijke stoommachine die  een grote gietijzeren centrifugaalpomp aandrijft.
Daarnaast is er veel authentiek  gereedschappen te bewonderen. De machines werden door Wim uiteraard gedemonstreerd met onderwijsmodellen die door hem gemaakt zijn.

Dan de poldermaquette buiten, die geheel door vrijwilligers is gemaakt. Deze maquette laat  heel duidelijk zien wat er gebeurt,
als het water niet wordt weggepompt.

Hier wordt precies aangegeven hoe de bemaling tot stand komt en wat de stormvloedkering in de Hollandse IJssel betekent.

Daarnaast zijn er diverse korte films te zien o.a. over de watersnoodramp van 1 februari 1953.

Het ochtendprogramma heeft een geweldige indruk op ons achtergelaten uiteraard met heel veel dank aan
 Wim Heuvelman en Jan van Herk, die niet uitverteld raakten.

Daarna was het tijd voor de lunch. Die hebben we gebruikt in restaurant “Over de Brug". Gezellig aan de IJssel.

Vervolgens zijn we naar het museum Paulina Bisdom van Vliet geweest.

Museum Paulina Bisdom van Vliet, is een parel onder de Nederlandse

 woonhuismusea.  Het woonhuis is uniek door de authentieke interieurs uit het laatste kwart van de negentiende eeuw. De sfeer wordt bepaald door de weelde en smaak van het fin de siècle. Het is de wereld van Paulina Bisdom van Vliet (1840-1923), de laatste telg van een oude regentenfamilie uit het stadje Haastrecht.

Daar hebben we onze ogen uitgekeken. Wat een rijkdom en weelde voor een vrouw die al na elf jaar huwelijk weduwe was geworden en vanaf dat moment dat hele grote statige huis voor zich alleen had.

Paulina was een burgemeestersdochter. Naast dit pand bezat haar vader 99 boerderijen.
 Bij 100 zou er meer belasting moeten worden afgedragen. En rijke mensen kunnen meestal goed rekenen.

Op dit moment zijn er nog 5 boerderijen,  die in het bezit zijn van de stichting en waar pacht voor wordt betaald, 
 zodat het museum kan worden onderhouden.

Het pand waar het  museum in is gevestigd, verkeert nog in oorspronkelijke staat.
Alles staat nog op de plek waar Paulina het destijds heeft neergezet.

Bij binnenkomst werd ons meteen verzocht overal af te blijven en nergens op te gaan zitten.
We moesten of onze schoenen uitdoen of we kregen charmante over-sloffen.
Wij kozen voor de sloffen.

Vervolgens werden we rondgeleid door een vriendelijke bevlogen dame.
Zij wees ons op allerlei details.

Elke kamer op zich was om stil van te worden. Prachtige tapijten die volledig in harmonie waren met de bewerkte plafonds.
Naast alle wandversiering en haarden waren er prachtige serviezen. 

Het prachtige pand is aan de ene kant gelegen aan de IJssel waar de tuin op 
 Engelse wijze is ingericht en waar een boom uit 1692  staat.

Aan de voorkant loopt nu de provinciale weg. 100 jaar geleden was dat een landweggetje
 maar het park aan de overkant behoort ook tot het museum.

In het park liggen Paulina en haar man begraven.

Het park is vrij toegankelijk maar daar we hadden we geen tijd meer voor.

Overigens regeert Paulina nog over haar graf heen want in een lade lag een handgeschreven briefje van Paulina met de tekst:
 “Niets mag er uit deze lade worden weggehaald of op een andere plaats worden neergelegd”.

Paulina heeft bij de notaris een kistje gedeponeerd wat 100 jaar na haar dood mag worden geopend.
 Dat is over 6 jaar.

De rondleiders kunnen niet wachten.

De dag was voorbij gevlogen. We hebben genoten.

Louise van den Bosch